Mensen die mij goed kennen, weten dat ik niet zoveel met tijd heb. Ik zeg ook altijd gekscherend, “toen er afspraken werden gemaakt over tijd, was ik er niet bij dus hoef ik me er niet aan te houden”. Soms bijten die uitspraken je in je staart. Zeker nu, ik hoef niet te herhalen dat er veel is gebeurd het afgelopen jaar in mijn leven, de achtbaan bleef maar doorgaan. Deze achtbaan is tot stilstand gekomen en geeft nu tijd en ruimte om even stil te staan bij alles wat gebeurd is. Weer heb ik belangrijke en misschien wel meer definitieve keuzes gemaakt. Wanneer je niet zo hard meer loopt en de rust vind ontstaat er ruimte en in de ruimte vind ik nu even de pijn. Pijn waarvan ik wist dat deze er zat en steeds ben ik daar voor weggelopen, want steeds weer redenen gevonden om die pijn niet te hoefen voelen. Het is goed dat deze er nu is. Wel is het pijn van het verleden, waar niet meer veel aan te veranderen valt, dat is geweest.
Mijn wijze dochter zei tegen mij:
“Mam, iedere seconde die je aan het verleden denkt ben je niet hier en nu en denk je niet aan de toekomst (en alles wat daarin mogelijk is, eigen toevoeging)”
Toch denk ik ook dat het een functie heeft om af en toe terug te kijken en te leren van wat er is gebeurd. Voor mij om de pijn van dat moment te verwerken en het een plekje te geven in mijn “schatkamer van herinneringen”. Ik betrap me erop dat ik mezelf vaak afvraag “waarom?”. Eigenlijk is de “waarom-vraag” een hele vervelende. Want waarom het gelopen is zoals het is gelopen, daar krijg je nooit een antwoord op en ook al zou je een antwoord krijgen dan is het nog maar de vraag of het je verder helpt. De “waarom-vraag” houd je ook vast in het verleden en zolang je daarin vast blijft zitten is er geen ruimte om de verder te gaan. Herinneringen zijn de cadeautjes die je verder brengen in de toekomst, tenzij ze je niet “gijzelen” om in het verleden te blijven. Ik denk dat de pijn vooral veroorzaakt wordt omdat ik me het afgelopen jaar vooral heb gericht om het verleden, keuzes gemaakt en ben blijven hangen in herinneringen die ik het afgelopen jaar heb gemaakt. Niet durven en willen kijken naar de toekomst omdat die iets zou laten zien. Vooruitkijken is best heel spannend, onzeker en tegelijkertijd ook heel avontuurlijk. De kracht vinden in jezelf of los van het verleden, in het hier en nu op jezelf vertrouwen en verder gaan. Weer dromen over een toekomst, die nu nog heel mistig is door de tranen van het verleden.
Momenteel worstel ik daarmee, soms zou ik willen dat ik terug kon in de tijd, dat ik dingen anders kon doen. Het is zinloos want je kunt de tijd niet terugdraaien, tijd heelt wel alle wonden zegt men en daar moet ik dan maar op vertrouwen. Het is wederom een leerzame tijd met veel ont-wikkelingen die mij vast wel weer gaan helpen om verder te komen. Ik vertrouw op mijn proces.
De tijd van afscheid nemen is nu voorbij, het is tijd om nieuwe mogelijkheden, dromen en ontmoetingen te verwelkomen.
Kus en Knuffel,
Monique
Geef een antwoord