Na een week van soul-searching in het oog van mijn eigen orkaan. Het onder ogen zien welke keuzes ik heb, welke van mijn belemmerende overtuigingen ik over boord kan gooien. Kom ik steeds weer terug bij mezelf en wat ik wil en wat goed voelt voor mij. Maar ook blijft het gevoel van de pijn van het gelijk van een ander en dat die pijn heftig is. Want niets in mij kan veranderen hoe jij naar mij kijkt of liever gezegd helemaal niet naar mij kijkt. Eerst kwam het oude en vertrouwde patroon van mezelf naar boven: ‘een muurtje om mijn hart bouwen, mezelf terugtrekken en met mijn hoofd weer onder het maaiveld’. Waar ik een aantal jaar geleden ervoor zou kiezen (onbewust) om me vol te vreten om maar niet te voelen en mezelf letterlijk te voorzien van een (vette) laag om me te beschermen. Ik wil dat niet meer, het klinkt gek maar het is ook aantrekkelijk en vertrouwd, het was immers jaren mijn comfortzone. Praktisch kan het niet meer want mijn lijf komt dan direct in opstand! Ik heb een keuze, blijf ik zitten waar ik zit, in het oog van mijn orkaan of ga ik ervaren hoe groot of hoe klein de orkaan werkelijk is.
Is mijn eigen filosofie niet gebaseerd op mijn ervaringen en het inzicht wat dat geeft: alles wat ik nodig heb allang aanwezig is? Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik dol ben op tegeltjes wijsheden. En deze past hier wel mooi bij: ’Een mens lijdt dikwijls het meest door/van het lijden dat hij vreest’. Ik moest het wel even opzoeken, maar er verschijnt wel een glimlacht om mijn mond. Is dit niet waar het (voor mij) altijd omdraait en is dit niet waarom ik drie boeken ga uitbrengen. Mensen bewust maken van de keuzes die er zijn, mogelijkheden die ontstaan wanneer je je ogen opent en soms de ogen leent van een ander. Soms is het heel eenvoudig, wanneer je “maar” vervangt door “en”. Wanneer je niet loslaat maar omarmt wat ongemakkelijk voelt, omdat het uiteindelijk altijd vanuit jezelf komt en als je erin wilt geloven dat jijzelf alleen maar liefde bent, wordt alles wat je omarmt ook liefde en hoef je het niet meer los te laten. Dit is wat lastig om te bevatten, dat realiseer ik me heel goed, het heeft mij ook wat tijd gekost om zo naar ongemakkelijke pijntjes te kijken of naar vervelende opmerkingen te luisteren of een afwijzing te voelen. Uiteindelijk zegt het alles over mij en mij alleen. Of als jij deze ervaringen herkent, over jou en jou alleen. Ik kan er ook voor kiezen om het “langs me heen” te laten gaan en alles bij een ander te laten. Het me laten overkomen, mijn comfortzone, geen plekken van moeite meer, dus ook geen mogelijkheden meer, geen avontuur en geen ont-wikkeling. Ik kan blijf zitten waar ik zit, dan wint de angst voor het onbekende van mijn geluk. Ik herken mijn comfortzone, wanneer ik mezelf terugtrek, wanneer ik niets meer zeg, wanneer ik me het liefste volvreet om niet te voelen, wanneer ik alles uit wil zetten, me onder de dekens wil verstoppen. Dat zijn ook de momenten dat mijn ego in “overdrive” gaat, mij paniek laat voelen, mij waarschuwt voor alle pijn die ik heb gehad, voor alle negatieve ervaringen en hoe slecht, dom en lelijk ik ben. En de mooiste is dat ik het gewoon niet waard ben om naar mijn inzichten te luisteren of zelfs maar in overweging te nemen. Dat zijn de momenten dat ik angst voel dat ik in een depressie schiet en dat ik eigenlijk weer terug wil naar de fase dat ik onbewust was van mijn eigen processen, plekken van moeite en mijn eigen kracht en eigen-wijsheid en bovenal welke invloed ik heb op mijn eigen geluk. Wanneer ik ga staan voor wat ik nodig heb en voor wat ik echt wil, zie ik ook dat mensen die mij niet (willen) begrijpen, mij als koel en kil zullen ervaren. Ik ben dan ongrijpbaar en onbereikbaar, een “muurtje om mijn hart”. Maar als ik daar iets langer over nadenkt, dan voelt het toch heel anders.
Ik heb namelijk een heel mooi tuintje in mijn hart, ooit beschreven als het magische bos, waar iedereen welkom is. Er zijn nu mensen die zich daar niet welkom voelen en vanuit hun perspectief is dat waarschijnlijk ook zo, maar dat zegt alles over hunzelf. De belemmerende overtuigingen over mij die maken dat ze tegen muur op lopen, hun eigen plekken van moeite om eens anders te kijken naar mij en zien wat er dan wel mogelijk is. Ze hebben een beeld van mij gevormd, van hoe ik zou moeten zijn of hoe ik zou moeten reageren en dat doe ik dus niet. Het is niet omdat ik het niet zou willen, maar omdat ik dat niet bent (onuitgesproken verwachtingen). Ik heb de keuze gemaakt om alles heel dicht bij mezelf te houden en dat dat niet altijd makkelijk is, hey lees mijn blogs dan weet je het wel, want ook ik heb onuitgesproken verwachtingen en ook ik loop tegen muren aan. Kiezen voor jezelf is dat je niet altijd kan voldoen aan de verwachtingen van een ander en dat die ander ook niet kan voldoen aan de verwachting van mij. Diep van binnen weet ik dat dat helemaal goed is, omdat wanneer je elkaar die ruimte geeft er zoveel mooie dingen kunnen ontstaan. En dan te vertrouwen op het proces. Ik kan niet ontkennen dat ik vaak de liefdevolle confrontatie aanga om dit duidelijk te maken dat dit een mooie manier is om naar jezelf te kijken. De basis voor deze confrontatie is echt altijd liefde en de behoefte om je bewust te maken van jouw keuzes. De bewustwording soms pijnlijk het geeft je wel een keuze. Dat bracht mij bij een voor mij een belangrijk inzicht:
Wanneer iemand mij aanspreekt, begint mijn eerste reactie vaak met een “nee”. Mijn “nee” staat altijd voor een “ja” voor iets anders. Deze “nee” gebruik ik als introductie van een ander perspectief, niet om de strijd aan te gaan of gelijk te krijgen. De “nee” is om een keuze te markeren en niet vast te blijven zitten in vaste patronen, door mijn ogen met liefde voor het proces. In de praktijk pakt het soms wel uit in een strijd, want een “nee” kan ook gezien worden als een afwijzing en niet als een toenadering op een andere laag. Gewoon omdat we het kennelijk niet gewend zijn dat we elkaar vanuit liefde benaderen in plaats vanuit een vorm van (eigen)belang. Ik ben niet naïef ik weet ook best wel dat het vaak zo is, dat is nou net waar ik je heel bewust van wil maken. Want zegt dit eigenlijk niet veel meer over jou? Met welke intentie jij een “nee” gebruikt?
De strijd doet pijn en zorgt vaak voor tranen, mijn onvermogen om mijn intentie kracht bij te zetten. Het zijn ook de tranen die het tuintje in mijn hart water geven om verder te groeien en te bloeien en door te gaan met mijn missie om mensen bewust te maken van hun eigen keuzes, plekken van moeite en de mogelijkheid van de beste versie van hunzelf te worden. Zelf ben ik me bewust dat dit niet altijd makkelijk voor mij zal zijn, want inmiddels is de ervaring dat mensen niet direct bereid zijn om naar zichzelf te kijken en vooral dan naar mij gaan kijken of in ieder geval buiten zichzelf. Toch laat ik die orkaan komen, want mijn overtuiging is dat wanneer mensen zich meer bewust zijn, de wereld er veel mooier uit ziet, er minder angst is en veel meer liefde. En om af te sluiten met quote van Gandhi:
“Be the change you want to see in the word”
“Wees zelf de verandering die je wilt zien in de wereld”
Kus en Knuffel,
Monique
O war herkenbaar!!! We hebben elkaar ooit slechts 1 keer ontmoet maar ik zou graag eens een kop thee met je drinken! Gewoon zomaar!
Waarom maken we dat niet mogelijk dan? Je kunt mij altijd mailen op monique@vrouwelijkleiderschap.online.
Lijkt me leuk al is het nu wel op 1,5 meter