Soms heb ik de wens dat ik mijn “hoofd kon uitzetten”, even geen gedachten even geen piekeren, even geen vragen over het waarom. Alleen even voelen met mijn hart wat er mogelijk is voor de toekomst. Het valt me de laatste tijd wat zwaar om niet naar mijn gedachten te luisteren, op de een of andere manier zijn ze heel somber en vertellen mij steeds wat ik niet goed heb gedaan. Wat ik anders had kunnen doen.
Het doet me denken aan een les een paar jaar geleden tijdens mijn coaching opleiding. Het ging over het Ego, het Ego dat je hart beschermt wanneer het pijn doet. Het Ego wat gebaseerd op het verleden en je alleen maar wil vertellen dat je iets niet moet doen omdat het je in het verleden pijn heeft gedaan. Mijn Ego heeft het niet zo op met mij lijkt het, het is mij alleen maar aan het vertellen hoe slecht ik heb gehandeld. Ik weet ook wel dat mijn Ego het doet om mij de pijn in mijn hart niet te laten voelen, dat het mij “afleidt” zodat mijn hart niet weer kan gaan dromen. Want, zo beredeneert mij Ego, wanneer ik ga dromen kom ik erachter dat sommige dromen niet uitkomen. En wanneer dromen niet uitkomen dat ze pijn doen, het helpt niet. Het past ook niet bij mij hart om zo te denken, ik ben van de roze bril van het zoeken naar het positieve en op zoek naar alles wat wel mogelijk is. Het is denk ik een mechanische wat iedereen heeft, de een zal het wat sneller herkennen dan een ander. Ik ben me bewust dat ik heel gevoelig ben voor dit mechanisme. Dat ik precies kan duiden wanneer mijn Ego het van mijn hart overneemt. Ik kan bijna verklaren waarom mijn Ego dat doet. Ik weet vanuit mijn hart dat wanneer ik mijn hart werkelijk de ruimte geef, mijn Ego geen kans meer heeft, want dan gaat het stromen en word ik weer heel positief en kan ik mijn roze bril weer vinden.
Het grappige is dat je het Ego niet kan uitzetten het blijft gedachten produceren, het zijn wel allemaal gedachten die op het verleden zijn gebaseerd en niets zeggen over de toekomst. Iets met “behaalde successen in het verleden geven geen garantie voor de toekomst.” In de spirituele leer kun je je gedachten wel uitzetten door je vooral op je hart te focussen. Dat is een ander verhaal want wanneer je je hart werkelijk laat spreken dan ben je los met alle banden uit je verleden en is alles mogelijk. Hoeveel mensen zijn er die dat waarlijk kunnen. In de spirituele leer en in religie noemen we dat “verlicht zijn”. Volledig los van het Ego en volkomen vertrouwend op je hart. Ik ben duidelijk niet “verlicht” want alle gedachten van het Ego gieren door mijn lijf, ze doen pijn, maken me verdrietig, moedig, krachtig, gewichtsloos en vrij en dat gaat in een rap tempo door mijn lijf. Wanneer ik me op mijn hart focus voel ik wel wat rust, ik kan het alleen nog niet vasthouden. Ik merk ook dat de omgeving of de mensen om me heen ook een sterke invloed hebben op hoe mijn Ego reageert. Het reageert anders wanneer ik de focus heb op mijn werk of wanneer ik een workshop mag geven als ik een bijzonder gesprek heb. Het Ego is op zijn sterkst wanneer ik alleen thuis ben of even niets doe. De verleiding is groot om me dan maar op mijn werk te storten en zo mijn Ego uit te zetten. Ik weet uit ervaring dat dat niet zo werkt, hoe harder je probeert het Ego het zwijgen op te leggen hoe harder het wordt en hoe minder goed je naar je hart kan luisteren. Er zit niets anders op dan mijn Ego te laten uitpraten en soms ook uit te laten razen. Vooral ook te bedanken voor het feit dat mijn Ego er is om mij te beschermen, in de hoop dat het snel is uitgepraat en er weer meer ruimte is voor mijn hart.
Dit is mijn proces om dichter bij mezelf te komen om om te gaan met zaken die ik zelf niet kan beïnvloeden. Ik heb de keuze om me slachtoffer te voelen van de omstandigheden waarin ik nu zit of te accepteren dat de omstandigheden zo zijn en dat ik kies om mijn hart te blijven volgen. Wanneer ik dit zo schrijf lijkt het zo simpel en zo voelt het ook. Ik heb een keuze gemaakt en mijn Ego geeft aan welke pijn deze keuze tot gevolg heeft. Mijn hart weet dat het nodig was om de keuze te maken om de mogelijkheid te laten ontstaan voor iets nieuws, wat dat nieuws ook is. Misschien als mijn Ego iets rustiger is kan hij zijn sombere kant loslaten en ook zien wat er wel was en wat er mogelijk is als alles er mag zijn. Dat maakt mijn hart blij en mijn Ego een stukje rustiger. Het is een proces van bewustwording, van keuzes en hoe ik er naar handel.
Om maar met de wijze woorden van mijn Oma te eindigen: ”Het komt goed en als het zo moet zijn dan komt het vanzelf”. Misschien was mijn Oma wel spiritueler dan ik zag toen ze nog leefde, gelukkig zit zij in ieder geval wel in mijn hart! Wat een fijne gedachten (misschien wel van mijn Ego?!)
Kus en Knuffel,
Monique
Geef een reactie