Hoe serieus neem jij jezelf? Kun je om jezelf lachen? Wanneer gebruik jij een beetje of juist heel veel zelfspot? Kun je zien wanneer je voor je gelijk gaat en wanneer voor je geluk? Kun en wil je toegeven dat je zo nu en dan vast zit in langgekoesterde patronen? Draait de wereld ook zonder jou door? Maak je jezelf wel eens ‘groter’ ten koste van een ander? Laat je jezelf wel eens gelden ten koste van een ander? Durf je toe te geven dat je soms ook iets niet kan?
Zelfspot is het vermogen om de spot met jezelf te drijven. Zelfspot wordt wel de beste vorm van zelfkennis genoemd. De keerzijde is dat zelfspot vaak gebruikt wordt als verdedigingsmechanisme, bedoeld om eventuele critici de wind uit de zeilen te nemen. Zo herkenbaar en voor mij een confronterende herinnering. Ik ervaar de afgelopen periode zowiezo een confrontatie met mezelf. De fijne lijn tussen zelfspot en zelfverachting, de fijne lijn tussen onzekerheid en kwetsbaarheid. Het ligt heel dicht bij elkaar en ik ben heel gevoelig voor hoe het vooral wordt gekaderd door de mensen om me heen. Ik merk dat mijn gevoel voor woorden en de betekenis ervan heel nauw luistert, kies zorgvuldig de woorden, waardoor ik vaak meer rekening houdt met hoe het ontvangen kan worden, dat wat ik er werkelijk mee bedoel. Dat is best wel spannend want ik weet eigenlijk nooit hoe het wordt ontvangen. Woorden krijgen en hebben steeds weer een andere betekenis en kan tot onduidelijkheden leiden en conflicten, vaak intern. En hoe leg je dan uit dat dat jij het anders ziet zonder dat het een gevecht wordt om je gelijk?
Een gevleugelde uitspraak van mij toen ik nog 130 kilo woog. Ik wist zelf ook wel dat ik dik was, dus ik maakte er een grapje over. Ik had de lachers op mijn hand. Ik had er nog wel een paar klaar liggen:
‘Stop me niet in een hokje want daar pas ik toch niet in’. Met beeldende handgebaren over mijn lijf.
‘Als je me dan toch moet zien dan in opvallende kleding, want ik neem toch al ruimte in’. Vooral na een compliment over mijn kleding.
In deze fase gebruikte ik mijn zelfspot vaak als een afweer van mijn verdriet om mijn lijf, het werd een gewoonte om er grapjes over te maken. Om mee te lachen en het nog een uit te vergroten. Alles om maar niet de pijn te voelen van ‘het dik zijn’. Of liever wat veroorzaakte dat ik dik was.
Het is lastig om daarover te praten, want het wordt vaak gekaderd alsof ik onzeker was over mijn lijf. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik dat niet was. Sterker nog wanneer je eerdere blogs leest ben ik altijd heel trots op mijn lijf geweest. Maar met de zelfspot verborg ik niet de onzekerheid over mijn lijf. Ik verborg de pijn die dat lijf tot gevolg heeft gehad. De ervaring leert dat wanneer je dat probeert onder ogen te zien dat het vaak wordt afgedaan als onzekerheid en dat je een slachtoffer bent. Of je op zoek bent naar een antwoord. Voor mij is het geweldig dat ik altijd de woorden heb om het te vertellen, maar het is ook mijn grootste vijand, want ik ga me steeds weer uitleggen aan een ander. En juist dat brengt me verder van wie ik werkelijk ben. Ik word beïnvloed door de reacties die ik krijg en ga geloven dat het onzekerheid is en nog erger dat het lastig is en dat het er eigenlijk niet mag zijn. Ik voel ook de frustratie opkomen, want heel vaak is mijn zogenaamde onzekerheid gebruikt om niet naar zichzelf te kijken. Makkelijker om van de zijlijn feedback te geven op mijn proces, zonder daarbij te kijken naar wat het eigenlijk over jezelf zegt.
En weet je, ik ben nog steeds maatje 36 bij mijn enkels en daarboven iets meer. Het is wel veranderd die maat daarboven, maar heel eerlijk is de pijn daaronder is er nog steeds. Nu mijn lijf na drie jaar na de operatie weer aan het veranderen is komt het patroon weer naar boven. Ik probeer het weg te lachen en weer nieuwe grapjes te verzinnen, over de overgang (deze liggen natuurlijk voor de hand). Maar de werkelijke pijn verdoezel ik daar weer mee. Hier heb ik de beide zijde van zelfspot te pakken, enerzijds de zelfkennis over de pijn en anderzijds de bescherming tegen de critici die wel of niet zien dat mijn lijf weer verandert. Ik herken dat mijn voedingspatroon weer wat bijschaven nodig heeft en heb me weer aangemeld bij een diëtiste, over confronterend gesproken. Ik tref het ook altijd weer dat ik iemand weet te vinden uit ik weet niet hoeveel diëtisten die mij direct op mijn plek van moeite weet te raken. Zo een diëtiste die kijkt naar meer dan alleen je voeding…. whahaha wat heb ik toch een geweldig leven. En hoe wonderbaarlijk werkt het universum, dat ik dit juist weer mag aangaan. Omdat ik de vragen hoor, die blijven hangen en dat ik ze niet bij de diëtiste laat, maar herken als iets wat van mij is. Want dat ga ik doen natuurlijk, laat ik na alle belemmerende overtuigingen en pijntjes die ik heb aangepakt, misschien wel de diepste aan te pakken die ik zo moedig, vakkundig en met veel zelfspot heb weten te ontwijken. Waarom vind ik mezelf altijd te dik, waarom kan ik dat niet accepteren zoals het is? Deze ‘waarom’ vragen zijn zeker van mij. Ze brengen mij van naar mijn plek van moeite en als ik iets heb geleerd in mijn zoektocht naar de beste versie van mezelf is dat ik daar moet zijn om te groeien en mijn antwoorden te vinden. Zodat ik er wederom van kan groeien, niet letterlijk hoop ik maar figuurlijk.
Geef een reactie